Na koniec wyznania Ciasteczkowego Potwora

Na koniec blogowania z Indonezji czas na personalny i raczej mało poznawczy kulinarnie wpis:) INDONEZJA TO RAJ DLA CIASTECZKOWYCH POTWORÓW! I nie mogę powstrzymać się od stwierdzenia, że stanowi to dla mnie jedno z największych odkryć kulinarnych pobytu w tutaj:)

Do tej pory słodycze „made in Asia” omijałam szerokim łukiem, a w momentach napadu słodyczowego głodu w Azji ratowałam się dostępnym powszechnie kit-katem lub m&msami. Do tej pory lokalnie produkowane sklepowe słodkości były dla mnie sztuczne, za słodkie i z jakimś ohydnym chemicznym posmakiem.

Indonezja wywróciła to postrzeganie do góry nogami! Tutaj można było z zamkniętymi oczami sięgnąć po dowolne opakowanie ciastek na półce i mieć pewność, że będą po prostu PRZEPYSZNE! Co ciekawe ich różnorodność jest tak duża, że czasem w dwóch dobrze zaopatrzonych supermarketach trudno znaleźć te same rodzaje i marki. Zajadałam się tam każdym rodzajem ciastek, nawet znienawidzonymi przeze mnie markizami czekoladowymi. Największym testem był zakup ciasteczek a'la made in Italy (naprawdę się tego obawiałam, ale zaszłam w moich próbach już tak daleko, że nie było odwrotu), które...okazały się równie dobre jak najlepsze na świecie Vincenzi! No wstyd się przyznać, ale w ostatnich dniach przed wyjazdem wizyty w supermarketach były dla mnie szczególnie trudne i napełniały mnie rozgoryczeniem, że nie zdążę spróbować wszystkich rodzajów ciastek.

Pojawia się pytanie, skąd ta słodka wyspa na azjatyckiej pustyni ciasteczkowej??? Dla mnie jest to po prostu kolejny dowód na to, że Indonezyjczycy wiedzą, co to znaczy dobrze zrobione jedzenie, nawet przemysłowe:)

Ps. Ha! Ciastka to jedno, czekoladom można by poświęcić osobny post – smakowały jak te, które pamiętam jeszcze z Pewexu!:)